بانگاهت زمن اى دوست غارت جان كن 

خيز و يك جرئه مى ناب مرا مهمان كن

من نخوانم دگر اين نغمه ى آزادى را 

شوخ شيرين تو مرادر دل خودزندان كن

گرچه بين من وتو پرچينی ست 

خيزو با برق نگاهت زبنش ويران كن 

من اگر خانه به دوشم وچنين سرگردان 

در دلت يك دوسه روزى مرا مهمان كن 

به لب گر خنده می بینی به باطن هــمــــدم دردم

نه مأوایی ،نه معشوقی که من تنها ترین مـَــردم

غرورم انقلابی شد که ویران کرد احـــــــــساسم

سخن را گرم می گویم نــــــداند هیچکس ســردم

خدایا چاره ای ،راهی کـــــه راهم ،راه دل بـاشد

در این دنیای زوج امـــــا فقط من یک نفر فردم

غرورم با دلم دشـــمن،ولی یـــــک دَم نـــــدانستم

که در جنگ غرور و دل به دنبال چه مـی گردم

نه یاری ماند از کارم،نه یک تــَـن هــمدمی باشد

اگر امروز تنـــــهایم،خودم دیـــــــروز بـــد کردم

گاهی اوقات وقتی همه چیز تموم میشه ......تو بر میگردی سر خط تازه میگی....عه عه کی تموم شد؟؟؟برا چی اینطوری شد؟؟؟؟

گاهی اوقات تو غفلتی....تو خوابی.....تو ریا

که یهو با یک تلنگر بیدار میشی و میبینی چه اتفاقایی افتاده و تو ازش خبر ندداری...

از خدای خودت میپرسی .....چرا؟؟؟؟اخه چرا من؟؟؟؟؟....

میری جلو و جلوتر....روزهارو میگذرونی.....یکی پس از دیگری....می رسی ته خط میشی#نقطه سر خط#

                                        ......یک زندگی جدید.....یک روز جدید.....یک اینده ی جدید.....و بالاخره یک حس جدید......

ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی/از این باد ار مدد خواه چراغ دل برافروزی

چو گل گر خرده ای داری خدا را صرف عشرت کن/که قارون را غلط ها داد سودای زراندوزی

ز جام گل دگر بلبل مست کی لعل است/گه زد بر چرخ فیروزه صفیر تخت فیروزی

می انداز مجلس آصف به نوروز جلالی نوش/که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزی

نه حافظ می کند تنها دعای خواجه تورانشاه/ز مدح آصفی خواهد جهان عیدی و نوروزی

نمیدونم که چه جوری اومدی اروم توقلبم

نمیدونم که چه طوری تو شدی یه دنیا حرفم

حرفهایی که به هیچکس نگفتمو نمیگم

حرفهایی که تا همیشه میمونن تو ته قلبم

بیا و نظر به من کن ببین که چه طور شکستم

بیا و ببنین که اینجا هنوزم بی تو نشستم

دلگیرم،دیار غربت!که تورو ازم جدا کرد

رفتی و هرگز ندیدی که این دنیا چه ها کرد

بسه ای دل تا کجا میخوای که به پاش بسوزی

میخوای که تا به کْي فقط تو براش بخونی

نمیدونی که تو قلبش دیگه هیچ جایی نداری

نمیدونی که تو هرگز نمتونی!نمیمونی!

همیشه لازم نیست چهره ای زیبا داشته باشی

یا صدایی دلنشین

همین که قلبت زیبا باشد

قلبت زیبا ببیند، کافیست

داشتن قلبی زیبا تا اندازه ای خاص هست

که بتوانی خیلی ها را مجذوب خود کنی

شب بود و نسیم بود و باغ و مهتاب

من بودم و جویبار و بیداریِ آب

وین جمله مرا به خامشی می گفتند

کین لحظه ی نابِ زندگی را دریابـــــــــــــــــ

"محمدرضا شفیعی کدکنی"

برچسب‌ها: اشعار شفیعی کدکنی